واگر باران بر سرزمین

تاریک و سرد دروغ هایمان نمی بارید

چقدر این ابرهای از توهم تردید باریدن گیج بودند

. . . . . .

چگونه تا صبح در جام شب این همه گریه های سرخ را جمع کنم

تو بگو

چرا اینقدر زود آغازها را به پایان می رسانیم؟. . .

و همیشه به امید پیدا کردن یک انتظار آبی بیدار، خواب می بینیم

بیا با هم انتظار را چشم به راه باشیم

تا باز آبی کاشی هایمان آبی شوند